The Octanes (US) Roots SR&BC Stekene (04-01-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: SR&BC info band: The Octanes © Rootsville 2019

Eerst en vooral wil ik bij deze, al de lezers van Rootsville en fantastisch en gelukkig 2019 toewensen. Als ik de prognoses mag geloven, krijgen we een geweldig bluesjaar en we kijken er alvast naar uit. Eén van de eerste optredens van het jaar is meestal bij de vrienden in Stekene. Vorig jaar zochten ze het niet ver van huis, maar dit jaar haalden ze, met The Octanes, kleppers binnen uit Austin, Texas.

The Octanes  zijn één van de bekendste roots / rockabilly-bands in Texas en bestaan uit: Adam Burchfield (gitaar en zangs), AJ Mac (Drums) en Clint Boyd (Saxophones) . Normaal is ook Nick Gaitan op de staande bas van de partij, maar nu ontwaarden we zowaar Abdel Bebop op de upright bass. Ze spelen origineel materiaal, zwaar geworteld in de hillbilly, terwijl de traditionele sound wordt opgevoerd met stevige ritmes en beats en een geweldige gitaarsound. De band deelde verschillende podia met onder andere: Wanda Jackson, Reverend Horton Heat, Southern Culture On The Skids en Candye Kane, om er maar enkelen op te  noemen.  Het zou dus wel eens warm kunnen worden bij Willy’s Place met een stevig potje Texaanse rootsrock.

En warm werd het zeker, om maar niet te zeggen heet. De tent was volgelopen voor dit nieuwjaarsconcert en ik verzeker u, het had in de verste verte niets te maken met de walsen van Johan Strauss, wel integendeel. Het geheel is zeker niet onder te brengen in de noemer blues, hoewel we af en toe wel een bluesrifje te horen kregen maar een mix van roots, rockabilly en old school rock ’n roll, kortom de ideale ingrediënten om er een fijne avond van te maken. En voorwaar, dat kregen we dan ook op een zilveren schoteltje.

De band vertrok aan 200 km/uur en bleef gedurende het hele optreden die snelheid aanhouden. Met ‘Movin Up Movin Out’ moesten we ons al vasthouden aan onze bretellen, voor zover we die al aan hadden. ‘Brandin Iron Blues’, ‘Honky Tonk Song’ en ‘Don’t Flip Your Lid’ bleven dezelfde snelheid aanhouden. Het geheel werkte aanstekelijk en stilaan kwamen de eerste dansers naar voor en werd hier en daar al wat benen gestrekt. Met ‘Jive’ gingen we al wat richting jumpblues en met ‘Where Were You’ kregen we het eerste rustpunt, hoewel deze maar van korte duur was. Songs als ‘Can’t Be Friends’ en ‘Walking The Tracks’ sloten een ongelooflijke ernergieke eerste set af. Tijd voor iedereen om terug wat op adem te komen met een drankje en een hapje. Inderdaad, u leest het goed, iedereen werd getrakteerd op mini belegde broodjes, waarvoor onze eeuwige dank.

Na een wel heel korte pauze, stormde ons viertal terug het podium op en met een knallende ‘Johnny B.Good’ werden we de tweede set in geloodst. Men bleef op hetzelfde hoog niveau spelen. Schitterende ritmesectie met een Abdel Bebop op hoog niveau en geweldig gitaarwerk van Adam Burchfield. Enige jammere is dat de sax zo goed als niet doorkwam want dat had dat extraatje gegeven. Enfin, niemand die zich daar iets van aantrok en er werd duchtig doorgefeest met ‘Bip Bop Bip’ van Barrence Withfield, ‘Tequila’, Arthuer Crudup’s ‘That’s All Right Mama’, ‘Mistery Train’ of het knappe ‘It Hurts To Love Someone’. Tussendoor wat Eddie Cochran, Stray Cats en zelfs een streep Django Reinhardt, kortom voor elk wat wils. Ondertussen was het dak van Willy’s Place er bijna afgegaan want iedereen ging stevig uit de bol.

Echter zoals altijd komen aan alle schone liedjes een eind, zo ook aan dit schitterend optreden en werden we huiswaarts gestuurd met nog een tweetal bissers “for the road”.

Beter konden de mannen van Stekene het jaar niet inzetten. Ik heb het lekker naar mijn zin gehad, het was een heel fijne avond, op naar het volgende en dat is het Italiaanse Don Diego Trio op 25 januari. C U Folks !!!!

Marcel